Η γραφή διευκόλυνε με ποικίλους τρόπους την καθημερινότητα των κατοίκων της γειτονιάς. Στο σχολείο αλλά και στην ενήλικη ζωή έγραφαν πάνω σε ξύλινες πινακίδες καλυμμένες με κερί. Χάραζαν τα γράμματα με ένα αιχμηρό εργαλείο, τη γραφίδα, με το πλατύ άκρο της οποίας έσβηναν τα λάθη. Για να γράψουν σε φύλλα παπύρου ή άλλες επιφάνειες χρησιμοποιούσαν μελάνι που το φύλαγαν σε μελανοδοχεία.

Λάμβαναν επιστολές και έγγραφα, σφραγισμένα με κερί προστατευμένο μέσα σε χάλκινες θήκες ή βουλωμένα με μολύβι, τα μολυβδόβουλα των βυζαντινών χρόνων.

Κρατούσαν κάθε είδους σημειώσεις πάνω σε κομμάτια πήλινων αγγείων (όστρακα), ενώ ανέγραφαν σε αποθηκευτικά σκεύη ενδείξεις για τη χωρητικότητα ή το περιεχόμενό τους. Κάποτε χάραζαν το όνομά τους στα ποτήρια που χρησιμοποιούσαν για να μην μπερδεύονται με των άλλων.

Τα αγγεία που περιείχαν προϊόντα, όπως κρασί, είχαν σημειωμένα πάνω τους στοιχεία σχετικά με τον κατασκευαστή και τον τόπο προέλευσής τους, ενώ τα λυχνάρια το όνομα του τεχνίτη ή του εργαστηρίου που τα κατασκεύασε.

Όταν, πάλι, αναγκάζονταν να υποθηκεύσουν το σπίτι ή το χωράφι τους, ήταν υποχρεωμένοι να το γνωστοποιήσουν στήνοντας έξω από αυτό έναν όρο, μία επιγραφή χαραγμένη σε λίθο.